Վլադիմիր Առաքելյան․ սա իրապես հայրենական մարտ էր։ Ես ներշնչանք ունեի , որ մեր ազգն կմոռանա ում է սիրում չի սիրում, որ մի մարդու պես պիտի ելնեինք ու կռվեինք, բայց պոլիտիկա կոչեցյալ ախտը էսպիսին է։ Իշխանություն տենչողները տենչում են նաև էս ազգին ետ գցել մի փոքր էլ, մի հարյուր տարով էլ։
Հենց առաջին օրվանից կազմակերպչական աշխատանքը պրավալային էր։ Տղաներ կային թափառական էին, չգիտեին ում հետ գնային։ Բանակի խուճապայնությունը անասելի մեծ էր, բայց մեր երեխեքից շատերը դրան չանսացին ու շարունակեցին կռվել։ Բարձ պաշտոնյայի որդին ինքն իրեն վնասել է, որ չգնա կռիվ։
Անունը չեմ ասում, բայց եղել է։ Ժամկետայինները մնացել են անտիրական ։ Մինչ կռիվն էր ներքաղաքական լարվածություն էր ու էստեղ հարցը Նիկոլն էլ չէր։
Նիկոլն բնականաբար ըմբռնել է, որ հողերի հարցը պիտի լուծվեր, բայց այդ պիտակը «հող վաճառողի » հների հարմար չէր, որոշեցին գնալ, քանզի պահն հարմար ստեղծված էր ։
