Միջազգայնագետ Վ․ Գրիգորյան․ Արցախյանի առաջին կռվից հետո մեր մտավորական միտքը կարևոր խնդիր չի լուծել։ Մենք չենք առաջարկել հանրությանը լուծումներ հակամարտության, դիսկուսը եղել է կեղծ։
Կեղծ օրակարգեր են եղել և դա առ այն էր, որ մենք կարող ենք սեփական ռեսուրսներով որպես պետություն հասնել նրան, որ ոչ միայն պահենք այն տարածքները որոնք ըստ միջազգային իրավունքի հարևանինն են։ Ամենամեծ կեղծիքը այդ դիսկուսի այն է, որ հետագայում առնվազն մեր պետությունը չցնաց կռվի նախապատրաստվելու ճանապարհով։ Քանզի եթե մենք արդեն որոշել էինք ազատագրված տարածքների վերադարձ չանել։
Հետագայում պիտի շանս ստեղծվի գոնե հաղթության։ Այսինքն այդ տրամաբանությունը պիտի լիներ առաջնային։ Մեր երկրի ջանքերը ուղղված չէին նրան, որ ունենայինք կուռ պաշտպանողական համակարգ։ Հարևան պետությունը շատ լավ տեղյակ էր ինչ իրավիճակային, սիտուացիոն խնդիրներ կային և այլ։
Իրենք գնալով առավել վստահ էին դառնում, որ կարելի է սկսել գործընթացը։
