Ռուբեն Հովհաննիսյան․ մեղադրում եմ բոլոր մտավորականներին, որ ուշ արձագանքեցինք։ Լինելով Արցախում հյուծված էի հոգեպես ու ստացա այն հարվածը, որը եղավ ամսի 9ին։ Անգամ էդ պայմաններում չէինք հավատում էս օրին, թեկուզ կային նշույլներ։
Իսկական տղերքը դեռ չեն խոսել։Մինչև վերջին կետը չէինք հավատում, որ պարտվելու ենք, բայց տեսնում էինք իրականությունը։ Ասում էինք երկու բան կա, մեկը, որ Աստված է մեզ հետ, մյուսը, որ հակառակորդը դեբիլ է։ Ղեկավարի որոշումը անսահման անակնկալ էր։
Անհասկանալի էր պասիվությունը իշխանության կռվի ժամանակ էլ ու հիմա էլ։Ամեն ինչը պառակտիչ էր ու քանդող։ Ես շատ գնահատակններ հնչեցնել չեմ ուզում, որովհետև գալու են մարդիկ, ովքեր տալու են ճշտագույն գնահատականներ։
Ինչ վերաբերում է իմ գնահատական կասեմ, եղել է ՝ դավաճանություն։Մեր բանակը, եթե նույնիսկ պարտվել էր, չէր լինելու այս ձևի պայմանագիր։ Վստահորեն վավերացման կարիք կար այդ թղթի ԱԺ-ում, բայց չարվեց։
