«Ֆրանսիական բեմի ճնճղուկն ու երգարվեստի հսկան…» Էդիթ Պիաֆ

«Ես ցանկանում եմ, որ մարդիկ լաց լինեն, անգամ եթե չեն հասկանում երգիս բառերը…»

Էդիթ Պիաֆը ամեն ինչ էր տալիս հանդիսատեսին, պահանջում նվազագույնը. հասկանալ իրեն և իր արվեստը:

1915 թվականի այս օրն է ծնվելֆրանսիացի երգչուհի Էդիթ Պիաֆը՝ Էդիթ Ջովաննա Գասսիոնին:

Նա ֆրանսիական շանսոնի սիմվոլն էր ևհետագայում մեծ ճանապարհ հարթեց նաև մեծ հայ մեծագույն շանսոնյե Շառլ Ազնավուրի համար: Իսկ այն թե երկուտաղանդներն ինչքան սերտ հարաբերությունների մեջ են եղել, աշխարհին է հայտնի:

Պիաֆի կատարմամբաշխարհի բեմերում հնչում էին սիրային տխուր բալլադներ կորստի, արցուքների և թախիծի մասին։ Նրաերգացանկի ամենահայտնիներից են՝ «La Vie en rose»-ը (1946), «Non, je ne regrette rien»-ը (1960), «Hymne à l’amour»-ը (1949), «Milord»-ը (1959), «La Foule»-ը (1957), «L’Accordéoniste»-ը (1940) և «Padam, padam…»-ը (1951):

Պիաֆի ինքնակենսագրության մեջ կարևորագույն էջեր բացակայում են: Օրինակ` մինչև հիմա հայտնի չէ, թե որ հասցեում է ծնվել, պատմությանը աղոտ են մատուցվել նաև նրա մանկության մի շարք դրվագներ:

Պիաֆի ճանապարհը հեշտ չի եղել՝ լի վայրէջքներով և վերելքներով, հիվանդություններով, դեպրեսիաներով, կորցրած սերերով: Սակայննա միշտ աներևակայելի ուժով է դիմակայել կյանքի փորձություններին, ինչի արդյունքը արդեն մեկ դար ապրող և ապրեցնող նրա արվեստն է:

Понравилась статья? Поделиться с друзьями: