«Քարվաճառն անցավ Ադրբեջանի վերահսկողության տակ։ Ծառայությանս 17 ամիսը անց եմ կացրել Քարվաճառում։ Ու եթե նորից ընտրելու լինեի, թե որտեղ կցանկանայի ծառայել, պատասխանս լինելու էր` Քարվաճառ»,-պատմում է Արցախյան պատերազմի մասնակից Նորիկ Հակոբյանը:
Նրա բանակային հուշերում անմոռաց է Մռով լեռներից բացվող աննկարագրելի տեսարանն ու դրա հետ կապված պատմությունները.
«Մռովը լեռների թագավորն է, իսկ նրանից բացվող տեսարանը անփոխարինելիների շարքից։ Բազում հետաքրքիր պատմություններ կան լեռան հետ կապված: 2015 թ.-ի հունվարի 16-ին գտնվում էի դիրքեր ու խնդիր էր առաջացել լարային կապի հետ: Իմ դիրքից առաջանում եմ մոտ 1 կմ, գիծը վերականգնում եմ ու երբ փորձում եմ քար դնել լարի վրա, որ քամին չվնասի, թշնամին սկսում է կրակել իմ ուղղությամբ, պառկում ու գլորվում եմ՝ չնկատելով թիկունքիս անդունդը, որ սառցադաշտի էր վերածված, սահում եմ շատ խորը ձորը: Ընկերներս կարողանում են ինձ գտնել ու ինձ մոտ 7 ժամ պատգարակի օգնությամբ ձների միջով իջեցնում են ձորի մնացած հատվածը ու բարձրացնում դիրք: Հիշում եմ, բանակային ընկերներիցս մեկն ինձ ասաց՝ այստեղ ընկնողներից 1000-ից մեկնա ողջ մնում:Արդյունքում ստացել էի թեթև կոտրվածքներ ու սալջարդեր»:
Քարվաճառում ծառայությունն անցել է էքստրիմով լի.
«Կայծակը տապիկի միջոցով հարվածում էր։ Վառարանի խողովակով կայծակի գունդը կացարան էր մտնում ու ներսում պայթում։ Ձմեռային հերթափոխին մի քանի տասնյակ կիլոգրամ ուսերիս դրած 1 մետրից ավել ձյան միջով առավոտից մինչև երեկո քայլում էինք, որ տղերքին փոխեինք: Խրամատները ձյունը այնպես էր ծածկում, որ ստիպված ձյան մեջ էինք խրամատ բացում»։
Զինվորի հիշողությունները շատ-շատ, հարազատ վայրերն էլ արդեն թշնամու վերահսկողության տակ:
«Հիշողությունները շատ-շատ են ու հենց այդ հիշողություններն են պատճառը, որ Քարվաճառի հանձնումը բոլորից ծանրն եմ տանում:Մենք ենք մեղավոր մեր ունեցածի համար ու եթե շարունակենք միայն ապրել այն մտքով, որ թշնամին թույլ է, իսկ մենք ուժեղ, շարունակելու ենք հետհաշվարկներ անելով զիջել ու զիջել»։
