Այսօրվա հանդարտ և վաղվա խաղաղ ու ապահով կյանքի համար պարտական ենք կռվի դաշտում ընկած անմահ հերոսնեին։ Նրանք ընկան, որ մեր երեխաներն ապրեն։ Մոմի պես այրեցին իրենց հանուն մեր լուսավորության և իրենց արյամբ կերտեցին մեր ապագան։
Ճանաչենք մեր հերոսներին անուն առ անուն։ Սույն հոդվածում կանդրադառնանք Աշոտ Խաչատրյանին։ Նա ծնվել է 2001 թվականի սեպտեմբերի 27-ին Երևանում։ Ընտանիքի միակ որդին էր։ Սովորել է 190 դպրոցում։ Սիրում էր սպորտը, հատկապես բասկետբոլը․ խաղում էր Նաիրի թիմում։
Դպրոցն ավարտելուն պես մեկնեց ծառայության։ Մեծ ուրախությամբ է մեկնել հայրենիքին պարտքը մատուցելու սուրբ գործին։ Ծառայել է Մարտակերտում։
Սեպտեմբերի 26-ին Աշոտի ծննդյան օրն էր։ Երբ ընտանիքը զանգահարում է շնորհավորելու, Աշոտն ասում է, որ դիրքերում է լինելու և այնտեղ էլ կնշեն տարեդարձը։ Սակայն առավոտյան՝ իր ծննդյան օրը, Աշոտը զnհվnւմ է։ Նրանք անգամ չհասցրեցին դիրքեր բարձրանալ․ թշնшմին հրթիռшկոծել էր զորшմասը։
Հերոսն անմահացավ իր իսկ ծննդյան օրը։ Հավերժ փա՜ռք քեզ, անմահ հերոս․․․
