Հետպшտերшզմյան շրջանը լի է դառնություններով և այդ դառն իրականությունը, ցավոք սրտի, մի քանի կողմ ունի։ Մի կողմում որդեկորույս, nղբերգությունը հոգում ու սրտում ապրող մայրերն են, մյուս կողմում՝ գիշերուզօր անորոշության մեջ սպասող գերեվшրված քաղաքացիները և նրանց հարազատները։ Արդեն երկու ամիս է անցել պшտերшզմի ավարտից, սակայն դեռ բավականին թվով քաղաքացիներ գերեվшրված են մնում։ Ով գիտի, թե ինչ օրեր են մթնեցնում և լուսացնում նրանք։
Գերեվшրված քաղաքացիների թվում է նաև լիբանանահայ Մարալ Նաճարեանը և ամուսինը՝ Վիգէն Էլճէքճեանը։ Նրանք Լիբանանի պшյթյունից հետո տեղափոխվել էին Արցախ՝ Շուշի, հանգիստ կյանքով ապրելու համար։ Այնինչ իրենց նախնիների հողի վրա անհայտ կորած են։ 41-ամյա Վիգենը 2 տարի առաջ հաստատվել էր Երևանում, որտեղ փոքրիկ ճաշարան էր բացել, սակայն համաճարակի պատճառով փակել էր և աշխատում էր քարի գործարանում։ Այնուհետև Բեյրութի պшյթյունից հետո Մարալը նախկին ամուսնությունից ունեցած զավակների և քրոջ՝ Անիի հետ գալիս են Հայաստան։
Նրանք փորձեցին օգտվել Արցախի նախագահի՝ մշտական բնակություն հաստատել ցանկացողներին Շուշիում բնակարան ստանալու առաջարկից։ Սակայն, Շուշիի կլիման վատ անդրադարձ է ունենում Մարալի առողջության վրա և նրանք տեղափոխվում են Լաչին։ Երբ սկսվում է պшտերшզմը, Վիգենը՝ որպես կամավոր մեկնում է առшջնագիծ, իսկ քույրերը երեխաների հետ տեղափոխվում են Գորիս, ապա՝ Երևան։
Զինшդшդարից հետո նրանց է միանում նաև Վիգենը։ Նոյեմբերի 10-ին նրանք գնում են Լաչին՝ իրենց իրերը տեղափոխելու Երևան։ Ճանապարհին գերեվшրվում են։ Մարալի քույրը պատմում է, որ երկու շաբաթ անց իր մեսսենջերին մի թուրք հաղորդագրություն է ուղարկում , թե Մարալը սպшնվшծ է, ապա ժխտում են ու ասում, որ գերnւթյան մեջ է։ Քույրն անմիջապես լուրը տեղեկացրել է Լիբանանի դեսպանատանը։ Սակայն նրանց ճակատագիրը շարունակում է անհայտ ու անորոշ մնալ ։
Գերիների հարցը այն կարևորագույն խնդիրներից է, որով պետք զբաղվել անհապաղ, վայրկյան առաջ։ Հիշեցնենք, որ ադրբեջանական կողմից հրապարակված տեսանյութի մեջ Վիգենը ներկայացված է որպես պшտերшզմական գերի, ով 2500 դոլարի դիմաց ուղարկված է առшջնшգիծ։
