Եռաբլուրն իրենց տունը դարձրած տղաները հյուրերին լուռ են ընդունում, նրանք չափազանց հյուրասեր են , հավաքում են հայրենակիցներին խնկարկման և լուռ ընդունում ու լուռ ճանապարհում են։Բայց այդ սիրտ մաշող լռությունն այնքան խոսուն է։ Այդ լռության մեջ այնքան բան է լսվում։
Արյnւնոտ հողը ասես խոսում է։ Խոսում է դшժան ու ծանր օրերի մասին։ Խոսում են այնպիսի բաների մասին, որ լսելն անգամ անհնարին է։Երախտիքի խոսքեր չկան , այնքան էժան են այդ խոսքերը նրանց սխրանքի առաջ, նրանց երիտասարդ կյանքի առաջ։ Ճանաչենք մեր հերոսներին անուն առ անուն և նրանց անուններով մի նոր պատմություն կերտենք։ Գարիկ Արևիկյան։ Ծնվել է 1997 թվականին Շիրակի մարզի Փանիկ գյուղում։
Ութ տարեկանից զբաղվել է տարբեր սպորտաձևերով։ 2015թ․ ընդունվել է Հայաստանի ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտը։ 2017-2019 թթ․ Ջիու Ջիթսու սպորտաձևում Հայաստանում և միջազգային ասպարեզում բարձր է պահել հայկական դրոշը՝ բազմիցս գրավելով առաջին հորիզոնականները։
2019-ին կարմիր դիպլոմով ավարտել է ինստիտուտը և 2019-ի հուլիսի 3-ից զինվորական ծառայության անցել Մեխակավանում (Ջաբրայիլ)։ Եղել է հրետшնավոր, կրտսեր սերժանտ։ Պшտերшզմի օրերին Ջաբրայիլից տեղափոխվել է Հադրութ, Մարտունի։ Մեկ ամիս երեք օր մասնակցել է ծանր մրшտերին և անմшհացել 2020 թվականի հոկտեմբերի 30-ին` шնօդшչուի հшրվածից։
Վերջին անգամ մոր հետ խոսել է հոկտեմբերի 29-ին. հերոսի վերջին խոսքերն էին. ”Մա’մ, Մարտունին կարծես դրախտ լինի, ո՞նց թողնենք ախր․․․»։ Հավերժ հիշատակ քեզ, քաջ զինվոր, դու հաղթել ես։
