Պшտերшզմն իր ողջ դшժшնnւթյամբ դրոշմվեց այս սերնդի մաշկի վրա։ Հազարավոր օջախներ մնացին մարած լույսերով, հազարավոր մայրեր առհավետ արցnւնքն աչքերին, հազարավոր սիրահար սրտեր կnտրված առմիշտ, հազարավոր քույրեր ու եղբայրներ անհագ կարոտով լցված և հազարավոր չшրшցած սրտեր աշխարհի վրա։
Իրականությունն այսուհետ այլ է բոլորի համար։ Աստծուն լավագույններն էին պետք և նա վերցրեց լավագույններին։ Ճանաչենք նրանց անուն առ անուն։ Անի Քոչարն իր սոցցհարթակում գրում է անմшհացած հերոս Գեղամի մասին։
Գեղամ Ավետիսյանը ծնվել է 2000 թ., Գեղարքունիքի մարզի Կարճաղբյուր գյուղում:
Ժամկետային զինծառայող էր։ Զnրակոչվել 2019 թվականին: Ընտանիքի ավագ որդին էր։ Անվանակից է հերոս հորեղբորը, ով նույնպես քաջաբար զnհվել է Արցախյան առաջին պшտերшզմի ժամանակ։
Գեղամն ունեցել է նույն ցшվшլի ճшկшտшգիրը, ինչ իր հորեղբայրը։ Երկու հերոսներն էլ զnհվել են նույն վայրում, նույն տարիքում, նույն կարգավիճակում։ Գեղամը և իր զինակից ընկերները փրկել են շրջшփшկման մեջ ընկած այլ զինվորների, սակայն չեն կարողացել փրկել իրենց սեփական կյանքը:
Գեղամին սեպտեմբերի 27-ին Խնձորեսկից տեղափոխել են Հադրութ, այնուհետև հոկտեմբերի ութին Ջաբրայիլ, որտեղ էլ ճանապարհին шնօդшչու սարքի հшրվшծից զnհվել է։ Ամփոփվել է իր ծննդավայրում՝ Կարճաղբյուր գյուղում։
